Uzun zaman önce gözyaşları içinde terketmiştim seni.
Tüm anılarım, tüm bağlarım, üzüntülerin sevinçlerim sende birikmişti; hep dolanıyorlardı belimden ve mis gibi kokuyordu seni düşündüğüm her an hava.
Başka bir şehire geldim, kasvetli bir yere. Senin yüzünü gördüm herkesin yüzünde. Bakışlar yabancıydı, çok yabancı ama seni buldum sıcak gülüşlerde; benzettim her köşeyi sana.
Dengesiz bir ruh halin vardı, sevdiğim, bana benzeyen çok. Kah ağlardın kah gülerdin, bir hışımla tokat atıp, gelir sevişirdin benimle.
Alıştım ben buna.
Tek düzeliklerden kaçar oldum.
Senden gittim, hiç birine ait olamadım daha sonra. Olamam gibi geliyor ya bana hala, sen dahil.
Ağlattın ya beni çok, gezerken yaşlı sokaklarda, çocuk aklımla aşık olmuşum sana! Ama öğrettin bana güzellikleri de, sevmeyi de, sevilmeyi de.
Nasılsın bir şeysin sen! Bu kadar zengin olamaz yüreğin, tüm sevmelerimi de olduğu gibi kabul ettin, en büyük aşkımı da sana benzettim, çıtın çıkmadı.
Hep bağlayıcı oldun, ayıran olduğun kadar. Hiç sert iklimlerin olmadı, hep gülümsedin.
Huzur dağıtan sen oldun, vapurların ardında kalan köpükler gibi, hikayeler anlattın bana. Masallarım seninle anlam kazandı, bütün çocukluğum sende, kadınlığa adım atarken minik bir kız çocuğundan, uzaklara attım kendimi senden. Yoksa üzerdik birbirimizi. En azından değerimizi bildik, tadında kaldı herşey aramızdaki. Özledik ya! Gözyaşı döktük ya! Daha ne isterim ki!
Şimdi bu babacan şehirdeyim, sana hasretlik günlerimden kalma, kabul eder misin bir hediyeyi?
Şimdi İstanbul kokuyor mutfakta
Odamdaki ışık,
İstanbul'un güneşi gibi.
Duvarların beyazı martılar
ve yatağımın kenarıdır kıyılar...
Ben ki herşeyiyle bir İstanbul aşığı,
Fakat sabır içimdeki
Göreceğim ışığı,
Süzülse de "İstanbul"
Yanağımdan aşağı...
Ayça
Saatler sonra en güzel semtlerinden birinde bir gece geçireceğim seninle İstanbul...
Barışalım seninle olur mu ? Şans getir bana, huzur getir tekrar, okşa saçlarımı.
Senden geçip gidecek olsam da , terkedecek olsam da, zihnimdeki uzaklara yelkenleri açacak olsam da...
Hoşçakal.
