Bir uçurum var göğsümün sol yanına doğru... Gelecek ve şimdiki zaman el ele duruyor, tek ayak üzerinde ve sağa sola yalpalayarak, tam da uçurumun kenarında. Korkular, korkular ve korkular omuzlarında.
Ne zaman sevda rüzgarı esse tepede, cesaret ve korkaklık, yaşam ve ölüm aynı anda beliriyor aklımın sahnesinde. Yer değiştire değiştire oynuyorlar oyunlarını ve uyku hangisi sahnedeyken çöküyorsa üstüme, o kalıyor sahnede.
Ve genelde fanilik ağır basıyor, hatta öyle ağır basıyor ki, yapışıp kalıyorum oturduğum yere! İlk anda dalga dalga korku ve endişe salıyor damarlarıma. Sonra...Sonra da belirsiz bir deli cesareti ve huzur. Hayatın "an"lardan oluştuğunu bir kere daha anımsıyorum, kabullenmesi zor olsa da.
----------------
Otururduk balkonda yazın, Ankara'nın hafif, iç ferahlatıcı akşam serinliğinde. Loş sarı ışığın altında en parlak sohbetleri ederdik.
---------------
Bazen öyle saatlerce oturup boş boş duvarlara bakasım
geliyor..ya da bir ekrana. Hiçbir şey düşünmeden bakasım geliyor. O anlardaki iç huzurunun boyutlarını
kelimelerle anlatmak mümkün değil. Sebebine gelince… Biraz uzun hikaye bence.
Çünkü varlığım rastlantısal, yokluğum gibi. Nasıl rastlantısal
bir şekilde dünyaya geldiysem o şekilde gideceğim ve bunun bilincinde olmaktan
zaman zaman huzursuz olsam da, genelde memnunum. İşte o boş bakma zamanlarında,
bir başka boyuta geçebiliyorum. Var olup olmamanın bir endişe olmadığı bir
boyuta... Çünkü “hiç”seniz ne endişe vardır ne gerginlik vardır ne de düşünce.
Mutluluk da, eğlence de ve güzel duygular da yoktur elbet, birbirini götürür
tabiri caizse. Fakat ölümlülüğün ağır
dişlileri arasında bulmaya çalıştığınız huzur aslında yaşamın kendisini kabullenmekte
değil, ölümü soluyabilmektedir.
--------------
Hayatımın en güzel yılları diyebilirim şimdi Ankara yıllarına. Ankara'yı güzel kılan, Ankara'ya gitme cesaretini göstermiş veya Ankara'nın denizsizliğinde, kuraklığında büyürken birbirine sarılıp yeşermiş güzel insanlardı.
--------------
Bir kere ölümü kabul ettiğinizde bir anda fişi çekilen bir makine gibi, elektrik kesilmiş gibi veya minik bir patlama gibi bir şey olur. Sonrasındaki birkaç saniye hiçbir şey duymaz, görmez veya hissetmezsiniz. Hiçlik sizi sarıp sarmalar. Manalar, bütün manalar bir anda ufalanmaya başlar kumdan kaleler gibi önünüzde. Birkaç saniye sonunda gözleriniz dolar. Hain bir öfke gelir oturur göğsünüze ve yapışıverir oturduğu yere. Neye karşı olduğunu bilmediğiniz bir öfke…
-------------
"Kimse yok, kimse kalmadı Ankara'da, gelme" diyorlar. Ama biliyorum, kalkıp gitmiş olsa bile insanlar, kalkıp gittikleri yerlerde huzur çökmüştür. Yalnızlık olsa da, dingin, içten mutlu ve bilgin bir yalnızlık vardır Ankara'da.
Tatlı serinlikte, loş sarı ışığın altında en parlak sohbetleri ederdik. Doyururduk birbirimizi, doydukça hafiflerdik ve apaçık göğe dönerdi bakışlarımız. Ne kadar soğuk olursa olsun, hep sıcak bir tarafı vardı Ankara'nın, samimiyetinden ötürü.
Evet, bu bir nostalji yazısı...
Bir özlem yazısı...
Ayça.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder