Uzaklarda buluşma!

Milano'da yanlız gezen ben, daha hareketli ve daha samimi Torino'ya geçtim.

Orada buluşulmayı bekleyenler vardı; ya da şöyle demeli tanışılmayı bekleyen!

Torino'ya ulaştığımda, Budapeşte'de tanıştığım bir arkadaşımın -hayatımda gördüğüm en sevimli- evinde kaldım. Üç küçük(!) köpeği ve bir sürü kedisi vardı. Çatı katında sevimli bir odada uyudum, yolların yorgunluğunu bıraktım odaya. Ev mis gibi peynir ve şarap kokuyordu. Kendini çok eski zamanlarda hissettim. Tahta merdivenlerde yürümenin mayhoşluğu içinde gezinip durdum evde.

Daha sonra Torino'da gezindim. Neşeli sokaklar ve neşeli insanlarla! Yanımda 4 başka güleç yüz ve ben! 14 Şubat... Sokaklarda insanlar dans ediyordu, şarkılar yükseliyordu ara sokaklardan, hayal kahramanları dolaşıyordu ve bir çok şey. İnsanın zaman durmuş gibi hissetmesi doğal değil miydi orada?

Bir de sinema müzesi vardı. O kadar samimi bir müze idi ki! "Herşey bir hayalden ibaret" diye fısıldıyordu sanki koca kırmızı perdeler içeri girerken. "Burası bir sahne,bu bir oyun"...

Orada hep yoluma çıkacak insanlar buldum. Öyle ya da böyle çıktılar da. Garip anı demetleri halinde geldiler aklıma daha sonraları. Bu neşeli şehirde, sabahın 5'inde heyecanı ve eğlenceyi paylaşanlar. Gece Torino daha güzeldi, daha süslü.

Fakat, işin beni kendime döndüren tarafı tekrar yalnız dönüş yolculuğu yapıyor olmamdı. Koşturmaca içinde trene yetiştim ( yardımı esirgemeyen insana sevgiler) ve Budapeşte'ye dönmek üzere yola çıktım. Tren istasyonunda kaybolmuş bir genç adamla çat pat fransızca anlaşıp ona yol tarif ettim (ispanyol olduğumu sanmıştı). Bana bir çok kez teşekkür etti ve onunla bir bağ kurmuş olduk.

Havaalanında yerde uyurken düşündüm; hep kendimi bir yerlere mi savuruyorum acaba? Budapeşte'ye dönüyordum. Ama tam olarak nerede geçecekti geceler henüz belli değildi. Yolda Macar biriyle tanıştım, psikoloji üzerine çalışıyordu, nöropsikoloji. Bir çok şey kattı bana o kısa yolculukta bile. Onunla da bir bağ kurmuş olduk.

Çoğaldıkça bağlar ,dağılıyorum.