Paralize

Hiç bu kadar özlememiştim
Ölümü...
Bu kadar kucaklamamıştı
Tüm benliğimi sarmalayan
Bir bebek kundağı gibi;
Bir yandan huzurlu,
Bir yandan bir hapis gibi...
Paralize eden...


Şu karşımdaki ağaçlar,
Şu yapraklar.
Rüzgar esiyor, bilmeden estiğini,
Oynaşıyor dallar,
Bilmeden.

Bilseler de bir şey fark etmeyecek ya hani...

Halbuki,
Halbuki mutluluk dallarında,
Bilmemeler mutluluk.
Yaşama amacı yok mu,
Elbet var.
Ama değil farkında dallar.

Belki bir dalın ucundan,
Ellerim sarkar.