En uzun yolculuklardan biri idi...
Düşüncelerimin arasında boğuldum beyaz bilgisayar ekranı karşısında...
--Biraz zaman geçti, gece iyice bastırdı. Beynimde dolaşan solucanlar kıpraştı. Rahatlık ve rahatsızlık iki yandan yanaştı.--
Gecenin içinde yanlızsın sonuçta. Sadece düşünceleri duyarsın böyle anlarda. Hafif nefret, biraz çaresizlik çorbaya katılır. Ayakların üşür.
Özlemek güzel.
Telaşa kapılmadan olursa...O isimsiz telaş yiyip bitiriyor iliğimizi.
Borç ödemek istiyor insan. Kocaman kararlar almadan evvel on defa düşünüyor. Nedir öncelik?
Neyin tadı daha güzel? Kalbinde taşıması yetmiyor bazen insanın kimilerini; maddesel bağlamda bir doygunluğa ulaşması mümkün bile değilken.
"Duyumsa "dedi biri. O biri ki düşünmeye sevk eden beni. "İnsanları duyumsa, ara sokaklara gir, gör, koy cebine...
Çünkü devamı yok, geçmişi de yok yaşantının; sadece bugünü veya bu anı var. O anda yaşamalı insan duygusunu, o anın tadını,kokusunu almalı. Duyumsanacak ne ise, kim ise o andan başkasında aramamalı. Risklerle doludur bu biraz. Almalı.
Ve dinlememeli diğer akılların yaptığı oyunları. Yıpranmamalı boş yere.
--Hep yapılacaklar listesi yapıyormuş meğer insan böyle zamanlarda.--
Yazmalıyım, şarkılar söylemeli ve resimler yapmalıyım suyun üzerine, gitar tınıları ve yanık sesler arasında dans etmeliyim özgürce,zincirlerden bağımsız... Şiirler yazmalıyım kişileri ve akılları anlatan, konuşabilmeliyim başka diller, o dillerde şarkılar söylemeliyim...Ağlayıp gülmeliyim, güldürebilmeliyim, borcumu ödemeli, değer bilmeliyim...Koşmalıyım çimlerde çıplak ayak, soluk soluğa düşmeliyim toprağa...Tek tek dokunmalıyım tüm sevdiğim tenlere,karışmadan kalabalıklara.Ya çok yakın durmalıyım ya çok uzağa gitmeliyim, ki bir amacı olsun bunun...Gitarımı almalıyım elime, öğretmeliyim ellerime sanatı ve disiplini.Kulaklarım duymalı ve bedenim hissetmeli nasıl titreştiğini tellerin.Yaşamak mı istiyorum?Sevmeli ve sevişmeliyim, rahat bırakmalıyım kalbimi! Fotoğraflar çekmeliyim yüzlerce binlerce. Anları sıkıştırabilmek biraz olsa rahatlatır insanı, gülümsetir, gülümseyen fotoğraflar gözlere çarptıkça...
Yardım etmeliyim insanlara,hep. Dillerini öğrenmeliyim sessiz dünyaların, hayal etmeliyim karanlık geçen ömürleri. Parçalara ayrılıp dağıtabilmeliyim. Gülümseyebilmeliyim insanlara.Yüzmeliyim tertemiz sularda,bir o kadar çamura bulanmalıyım! Korkusuzca elimi uzatebilmeliyim ellerini uzatana...Binlerce tat tatmalıyım...Artık daha başka sarılabilmeliyim sevdiğim bedenlere, o anın değerini bilerek.
ve hala annemle babamın arasında uyuyabilmeliyim...!
Yatıştırmalıyım kendimi.
Yanlışlarım ve doğrularım ile kabul edebilmeliyim kendimi, edilebilmeliyim...
Belki de uyumalıyım şimdi.
uzakları hayal ederek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder